Rifai Tarikatı, İslam dünyasında yaygın olan önemli bir [](tasavvuf) tarikatlarından biridir. Kurucusu, Ahmed er-Rifai'dir (ö. 1182). Tarikat, özellikle 12. yüzyıldan itibaren Irak'ta doğmuş ve buradan diğer İslam ülkelerine yayılmıştır.
Temel İlkeleri ve Uygulamaları:
- Zühd ve Takva: Rifai öğretisi, dünyevi zevklerden uzak durmayı ve Allah'a yakınlaşmak için sürekli çaba göstermeyi ([](takva)) esas alır.
- Aşk ve Cezbe: Allah'a duyulan derin aşk ve bu aşkın coşkulu bir şekilde yaşanması ([](cezbe)), Rifai ritüellerinde önemli bir yer tutar.
- Zikir ve Sema: Allah'ı anmak için yapılan zikirler ve müzik eşliğinde yapılan sema törenleri, tarikatın temel uygulamalarındandır. Özellikle toplu zikirler ([](zikir)), Rifai geleneğinde önemlidir.
- Kerametler ve Olağanüstülükler: Rifai dervişleri, bazı olağanüstü yeteneklere ([](keramet)) sahip olduklarına inanılır. Bu yetenekler, tarikatın halk arasındaki popülaritesini artırmıştır.
Yaygın Olduğu Bölgeler:
Rifai Tarikatı, özellikle Türkiye, Suriye, Mısır, Balkanlar ve Kuzey Afrika gibi bölgelerde yaygın olarak bulunmaktadır.
Diğer Özellikler:
- Rifai tarikatı, diğer tarikatlara göre daha dışa dönük ve gösterişli ritüellere sahiptir.
- Dervişlerin vücutlarına şiş batırmaları, ateşle oynamaları gibi uygulamalar, tarikatın tanınmış özelliklerindendir. Ancak bu tür uygulamalar, her Rifai kolunda bulunmamaktadır.
- Rifai tarikatı, zaman içinde farklı kollara ayrılmıştır ve her kolun kendine özgü uygulamaları bulunmaktadır.